Stach Szumski uchwycił w rzeźbach motyw przemiany kości i morfowania ich form. Wytworzył spekulatywne byty przedstawiające nieistniejące w rzeczywistości formacje kostne. Kość stała się nośnikiem informacji.

Stach Szumski Węglan wapnia

29 listopada 2024 r. – 18 stycznia 2025 r. | Galeria Foksal

• wernisaż: 29 listopada 2024 r. (pt.) 18:00
• oprowadzanie w języku PJM – Galerie bez Barier: 19 grudnia 2024 r. (czw.) 17:00; tłumacze: Emilka Szuchniewicz, Kinga Chmielewska

wstęp wolny

Wystawa Węglan wapnia to instalacja site specific o charakterze archeo-geologicznym, w której geologiczna przeszłość dialoguje z wyobrażeniami przyszłości. Jest ona rozwinięciem dotychczasowych zainteresowań artysty.

Uliczna czy też „pustostaniczna” genealogia twórczości Szumskiego daje o sobie znać nie tylko na poziomie stylistyki jego prac, lecz także w formie powiązania obrazów z daną przestrzenią. Ściany, podłoga i sufit galerii pokryją malowidła wykonane przy użyciu aerografu, łączące sugestie estetyki archeologicznej odkrywki i neolitycznej symboliki z wpływami estetyki kojarzonej z ulicznym graffiti. Uzupełnią je formy przestrzenne przekształcane za pomocą współczesnych rozwiązań technologicznych. Szumski nie kreuje tylko specyficznego środowiska – stara się rozwinąć swoje poszukiwania nowych form dla hybrydalnych rzeźb, które tworzy przy użyciu tworzyw sztucznych i ceramiki oraz materiałów organicznych, m.in. znalezionych kości zwierzęcych (np. Szkieletron – hybryda „ludzkiego” szkieletu z tronem – prezentowany np. na wystawie w Zachęcie w ramach wystawy Niepokój przychodzi o zmierzchu).

Tytułowy węglan wapnia (CaCO₃) to nieorganiczny związek chemiczny, szeroko i od dawna rozpowszechniony w przyrodzie, będący podstawowym składnikiem wielu minerałów i niektórych skał, np. utworzonych miliardy lat temu stromalitów będących śladem aktywności sinic. Wapń i węgiel są pierwiastkami o dużym znaczeniu dla organizmów żywych, wapń stanowi podstawowy budulec kości i niektórych ścian komórkowych. Skały wapienne używane są jako kamień budowlany, a sproszkowane stanowią surowiec do produkcji wapna palonego. Bardzo drobno zmielony węglan wapnia bywa także wykorzystywany jako biały barwnik, w produkcji prostej farby wodnej do bielenia pni drzew i ścian domów.

Stach Szumski przygląda się „cyrkulacji” węglanu wapnia w przyrodzie, powtarzającemu się bez końca cyklowi. „Mielenie się” i cykliczność w obrębie kulturowym są istotnymi wątkami wystawy.

Wprowadzając termin osteomorfizm, czyli przemianę materii kostnej (osteo – kość) Szumski przygląda się kości w perspektywie przebiegu ewolucji, jak morfowała, zmieniała swoją konstrukcję, kształt, wymiary, jak mineralizowała się, kompresowała, by potem znów rozpuścić się i stać organiczno-mineralną formą jaskiniowego nacieku. Kość staje się tutaj nośnikiem informacji, z archeologicznej, archeo-biologicznej perspektywy. Na wystawie motyw przemiany kości i morfowania ich form zostanie uchwycony w rzeźbach. Artysta wytworzy spekulatywne byty przedstawiające nieistniejące w rzeczywistości formacje kostne, „mielące się” między sobą, kształtuje zupełnie nowy twór, nową jednostkę, strukturą nawiązującą do architektury kostnej, wytwarzanych z kości neolitycznych narzędzi, czyli przetwórstwie kostnym praktykowanym w celach użytkowo-survivalowych.

Stach Szumski – urodzony w 1992 roku artysta wizualny poruszający się w obszarze od nielegalnego street artu po konceptualne, intermedialne projekty instytucjonalne. Zajmuje się malarstwem, tworzy instalacje, rzeźby, grafiki, rysunki oraz interwencje w przestrzeni publicznej. Ukończył Wydział Sztuki Mediów ASP w Warszawie, jednak edukację malarską zawdzięcza przede wszystkim oddolnym praktykom związanym z eksploracją dolnośląskich pustostanów oraz możliwościom dawanym przez farby w sprayu. Na jego wizualnej tożsamości i kierunku poszukiwań odcisnęły się wpływy czeskiego środowiska grafficiarskiego oraz zamiłowanie do historii naturalnej, a w szczególności do prehistorycznych pism obrazkowych i malowideł naskalnych. Od 2013–2016 współtworzył warszawską galerię V9. W latach 2015–2020 wraz z Karoliną Mełnicką prowadził projekt Nomadic State – kolektyw artystyczny i fikcyjne, nomadyczne mikropaństwo. W swoich pracach cytuje i dekonstruuje motywy ikonograficzne używane w komunikacji międzyludzkiej od jej początków: od prehistorycznych malowideł ściennych, neolitycznych petroglifów lub średniowiecznych symboli po współczesne graffiti i zdekonstruowane logotypy. Jego prace prezentowane były w licznych galeriach w Polsce i za granicą, m.in.: CSW–Zamek Ujazdowski, MSN w Warszawie, Muzeum Narodowe we Wrocławiu, Kyoto Art Center, czy Galeria Parcel w Tokyo. Zarówno jego wielkoformatowe malowidła ścienne, jak i interdyscyplinarne projekty, które często opiera na historycznym researchu, realizowane są w trakcie licznych podróży po świecie. Mieszka i pracuje w Michałowicach (Karkonosze).