Usługa języka migowego

Historia

Mazowiecki Instytut Kultury, instytucja kultury Samorządu Województwa Mazowieckiego, mieści się w neorenesansowym budynku przy ulicy Elektoralnej 12, która została włączona do miasta Warszawy pod koniec XVII w. Tędy, głównym traktem jurydyki Wielopole, czyli obszaru wyjętego spod władzy i sądów miejskich, a rządzącego się własnymi prawami, ciągnęły tłumy na obwałowane pole elekcyjne na Woli, gdzie wybierano króla.

Jednym z pierwszych właścicieli posesji dzisiejszego nr. 12 był w XVIII w. siodlarz Tomasz Dangel, który (…) wyuczył się podobno w Londynie siodlarstwa i wsławił się najprzód z roboty siodeł angielskich, (…) przy pomocy króla i magnatów wzniósł ogromny dom przy ulicy Elektoralnej i w nim założył na wielką skalę fabrykę pojazdów, długi czas słynnych nie tylko w kraju, ale i za granicą (…).
/z zapisków Walerego Przyborowskiego/*

Od 1818 roku na terenie posesji działał Komisariat Wojskowy, (…) gdzie sprzęt i effekta żołnierskie i ubrania koni prześlicznie ułożone były (…), a od lat czterdziestych znajdował się Pałac Rządowy. Komora Składowa.
/wg warszawskiego spisu hipotecznego, tzw. “Taryfy miasta Warszawy…” z r. 1852/ Przy ulicy Elektoralnej mieszkało wiele znanych osobistości, np. Antoni Malczewski (1793-1826), twórca Marii, czy ówczesny kancelista, Juliusz Słowacki, który tu, pod nr 20 w latach 1829-31 napisał m.in. Marię Stuart,MindoweMnicha, czy Hymn do Bogarodzicy. Poeta w liście do rodziny w1829 roku tak opisywał swoje nowe mieszkanie: (…) Moje teraźniejsze apartamenta, są mi miłe z wielu względów, naprzód mam okna długie, do ziemi, z galeryjkami i często, kiedy księżyc świeci, opieram sie o nie i zdaje mi się, że jestem w Wilnie. Pierwsze piętro i dosyć ładna ulica przypominają mi bardzo ulicę Zamkową. Nadto ostatni pokoik, w którym sam pracuję, mały, zielono pomalowany, z wielkim piecem, podoba mi się nieskończenie i dotąd ciągle w nim siedzę (…)

W 1856 roku zapadła decyzja o wyburzeniu wszystkich zabudowań na obszarze działek, oznaczonych dzisiejszym nr. 12 i wzniesieniu na tym obszarze pawilonowego szpitala, z frontonem wychodzącym na ulicę Elektoralną, wg projektu Budowniczego Rządowego, Radcy Józefa Orłowskiego – z przeznaczeniem na szpital Św. Ducha, działający od 1444 roku przy ulicy Piwnej, obok kościoła Św. Marcina. W nowoczesnej, świetnie wyposażonej siedzibie, pod kierownictwem lekarza naczelnego i dyrektora, dr. medycyny Franciszka Groëra, szpital Św. Ducha zaczął funkcjonować od 15 października 1861 roku.

Gmach szpitala został zburzony i całkowicie spalony na skutek bestialskich bombardowań 25 września 1939 roku, w czasie II wojny światowej i w efekcie zniszczony w 90 procentach.

Odbudowany po wojnie, zgodnie z warunkiem postawionym przez Biuro Odbudowy Stolicy (…) adaptowania i rekonstrukcji zabytkowego budynku frontowego oraz uzgodnienia szkiców i projektów z Wydziałem Architektury Zabytkowej i Urbanistyki B.O.S. (…) został przystosowany do nowej funkcji Domu Kultury Warszawskiej Rady Związków Zawodowych, który rozpoczął swą działalność w lutym 1953 roku. Marian Ornoch, nowomianowany dyrektor placówki tak określił jej misję: (…) Domy kultury zawsze, na każdym terenie służą tej samej sprawie: sprawie klasy robotniczej, budującej codziennym wysiłkiem socjalizm (…).
/“Świetlica”, sierpień, 1953/

Niezależnie od indoktrynacji politycznej dom kultury przy Elektoralnej prowadził bardzo intensywną działalność artystyczną, mając na celu zapewnienie mieszkańcom stolicy godziwej rozrywki. Działały tam: 37-osobowy zespół teatralny – pomimo braku profesjonalnej sceny – prowadzony przez reżysera i aktora Zbigniewa Koczanowicza, grupa amatorów-plastyków pod kierunkiem prof. Lucjana Jagodzińskiego, 50-osobowy chór, kierowany przez prof. Stankiewicza, stały zespół akordeonistów, dwie teatralne grupy dziecięce, teatr kukiełkowy, dwa zespoły taneczne, jeden baletowy, klub fotograficzny i szachowy, biblioteka i czytelnie, organizowano też wykłady popularno – naukowe.

Z biegiem czasu zmieniały się zadania i charakter działalności instytucji kultury przy ul. Elektoralnej. Jako ostatni przed Mazowieckim Centrum Kultury i Sztuki funkcjonował tam, do 2000 r. Warszawski Ośrodek Kultury. W czasie dyrekcji Wiesława Rudzkiego, oprócz różnorodnej działalności, z akcentem na teatr w aspekcie współpracy międzynarodowej, wydawano tam do 1998 roku “Warszawski Informator Kulturalny”, dwutygodnik sięgający swoją tradycją 1965 roku, wznowiony – po latach zawieszenia – w nowej formule w 1993 roku. Proces przemiany, uznawanego za wojewódzki, Warszawskiego Ośrodka Kultury w Centrum o mazowieckim zasiegu działania rozpoczął się za dyrekcji Andrzeja Tadeusza Kijowskiego, sprawowanej w czasie od XII 1998 do V 1999 roku.

MCKiS powstało w wyniku połączenia istniejącego w siedzibie przy ul. Elektoralnej 12 Warszawskiego Ośrodka Kultury z Krajowym Biurem Koncertowym i Stołecznym Biurem Wystaw Artystycznych. Przekształcenie dokonywało się w roku 2000, w czasie sprawowania dyrekcji przez Małgorzatę Błoch-Wiśniewską (V 1999 – VII 2003), wieloletniego dyrektora KBK.

Mazowieckie Centrum Kultury i Sztuki, jednostka organizacyjna Samorządu Województwa Mazowieckiego, decyzją Sejmiku Województwa Mazowieckiego z 19 maja 2014 roku zostało przekształcone w Mazowiecki Instytut Kultury.

* za źródło do napisania powyższego, ogólnego szkicu posłużył tekst Jerzego Dąbrowskiego Krótka historia szpitala Św.Ducha, zamieszczony w “Warszawskim Informatorze Kulturalnym”, w rubryce Wieści z miasta, nr 7(471) 1994 – 4(491) 1995.

Mazowiecki Instytut Kultury

realizacja: estinet.pl

MAZOWIECKI INSTYTUT KULTURY

ul. Elektoralna 12, 00-139 Warszawa

tel. (22) 586 42 00
fax (22) 624 70 01
mik@mik.waw.pl

NIP: 525-000-59-00
REGON: 146115201