Agnieszka Przepiórska | Jadwiga PREMIERA
1 czerwca (niedziela), 20:30
Sala Widowiskowa, Mazowiecki Instytut Kultury, ul. Elektoralna 12
wydarzenie biletowane
dostępność: pętla indukcyjna, audiowstęp, tłumaczenie na PJM, budynek dostępny architektonicznie
Uwaga: osoby, które chcą skorzystać z audiowstępu proszone są o wcześniejszy kontakt z Kasą
mail: kasa@mik.waw.pl, tel. 783 708 380, 22 586 42 59
Gdyby szukać jednego słowa, który można spróbować opisać życie Jadwigi Stańczakowej, byłoby to słowo: cień.
Utrata wzroku, wejście w cień. Cień ojca. Cień żydowskiego pochodzenia.
Cień getta. Cień utraconego brata i przyjaciół. Cień Mirona Białoszewskiego. Cień depresji.
Tym jednym słowem nie da się jednak opisać całego życia. Bo droga ociemniałej Jadwigi Stańczakowej to też niewyobrażalna, mozolna i często beznadziejna walka o wyjście z cienia.
Z każdego cienia. Do jasności. Do własnej twórczości, do własnego ja, do samostanowienia, samoakceptacji i decydowania o swoim losie. O losie kobiety, matki, babki, dziennikarki i poetki.
Sama o sobie mówiła: „ja ślepak”. I jako jedna z pierwszych odważyła się pisać o utracie wzroku i depresji, tak jak jeszcze nikt wtedy nie pisał.
Monodram w wykonaniu Agnieszki Przepiórskiej, nie będzie opowieścią o życiu zapomnianej, chorej poetki, którą literaturoznawcy zaszufladkowali jaką, „tę od Mirona”.
To będzie poetycka podróż o kobiecie odważnej, dzielnej, twardej i wrażliwej jednocześnie, o szerokich horyzontach i zainteresowaniach, widzącej dużo więcej i dalej, niż większość, którym wydawało się, że z ich wzrokiem wszystko w porządku.
To jazda bez trzymanki, na latającym dywanie, do gwiazd, do barw, do zieleni.
To nie jest rola w klasycznym sensie, nie tylko próbuję grać Jadwigę, próbuję zbliżyć się do jej wewnętrznego świata, do sposobu w jaki doświadczała rzeczywistości: ludzi, poezji, ciszy. Staram się przybliżyć do jej zmysłu widzenia poprzez słowa, dźwięki, obecność. Dla mnie Jadwiga była poetką, która słyszała świat tak głęboko i w takich tonacjach, że sama próba zbliżenia się do tego odczucia mnie porusza.
Agnieszka Przepiórska
Nie chcę jej „odgrywać”. Nie chcę tworzyć postaci. Szukam doświadczenia – prawdziwego, czułego spotkania z tym, co mogło być w niej. Z tą ciszą, którą w sobie niosła. Z tą odwagą bycia sobą. To ogromne wyzwanie, ale jeszcze większy zaszczyt, że mogę nieść tę historię. Historię niezwykłej kobiety.
Agnieszka Przepiórska
Aktorka teatralna związana z Teatrem im. Juliusza Słowackiego w Krakowie, filmowa i serialowa, pedagożka, producentka, kuratorka festiwalu Carpe Diem. Od 10 lat tworzy teatr biograficzny, który sama artystka określa mianem „bioteatru”, gdyż spektakle z tego cyklu są czymś w rodzaju artystycznie i teatralnie przetworzonych biografii kobiet – scenariusze powstały w oparciu o uznane publikacje książkowe. Aktorka jak dotąd konfrontowała się na scenie między innymi z Zuzanną Ginczanką („Ginczanka. Przepis na prostotę życia”) i Simoną Kossak („Simona K. Wołająca na puszczy”). Jej rola Barbary Sadowskiej w spektaklu „W maju się nie umiera” została uhonorowana przez miesięcznik „Teatr” Nagrodą im. Aleksandra Zelwerowicza za najlepszą kobiecą kreację aktorską w sezonie 2022/23. Ostatnie miesiące przyniosły jej także znakomite role Wisławy Szymborskiej w spektaklu „Szymborska. Kropki, przecinki, papierosy” i Anny Walentynowicz w przedstawieniu „Nazywam się Anna Walentynowicz”. Jej najnowszy spektakl „Ocalone”
Za kreację Irenki K. w monodramie „Ocalone” w reżyserii Mai Kleczewskiej z 2024 roku została nominowana w plebiscycie O!Lśnienia Onetu i Miasta Stołecznego Warszawy oraz otrzymała Tytuł Najlepszej Aktorki na 31. Międzynarodowym Festiwalu Sztuk Przyjemnych i Nieprzyjemnych.
Piotr Rowicki
Dramatopisarz. Ukończył historię na Uniwersytecie w Białymstoku. W 2008 debiutował sztuką „Przylgnięcie” w Laboratorium Dramatu w Warszawie. Laureat wielu nagród i wyróżnień, w tym m.in. dwukrotny zwycięzca konkursu na polską sztukę współczesną „Metafory Rzeczywistości” organizowanego przez Teatr Polski w Poznaniu. Autor kilkudziesięciu sztuk teatralnych, między innymi: „Chłopiec Malowany”, „Matki” „I będą Święta”, „Niewierni”, „Piszczyk”, „Tato nie wraca” „Biała siła, czarna pamięć”, „Ćesky Diplom”, „Żeby nie było śladów”, „Królowie strzelców”, „Niepodlegli”, „Zabić prezydenta”, „Ginczanka. Przepis na prostotę życia”, „Simona K. Wołająca na puszczy”, „Listen to Your Heart”, „Freak”, „W maju się nie umiera”, „Szymborska. Kropki, przecinki, papierosy”, „Ocalone”.
Anna Gryszkówna
Aktorka, reżyserka. Od 2004 roku w zespole Teatru Narodowego. Współpracowała ze scenami warszawskimi: Teatrem Nowym Praga, Teatrem Studio Buffo, Teatrem Stara ProchOFFnia. W Teatrze na Woli im. Łomnickiego pracowała z Ondrejem Spišákiem – wcieliła się w postać Rachelki w „Naszej klasie” Tadeusza Słobodzianka (2010; wersja telewizyjna: 2014) oraz z Jakubem Kroftą – grała w „Madame” Antoniego Libery (2012). Od lat współpracuje z Agnieszką Przepiórską, reżyserując jej monodramy, których autorem tekstów jest Piotr Rowicki: „Ginczanka. Sposób na prostotę życia” (Teatr Łaźnia Nowa w Krakowie, 2020), „Simona K. Wołająca na puszczy” (Big Book Café Festival w Warszawie, 2020), „Nazywam się Anna Walentynowicz” (Stocznia Gdańska 2022), „W maju się nie umiera. Historia Barbary Sadowskiej” (Dom Spotkań z Historią Warszawa, 2023). Ponadto zrealizowała m.in. przedstawienie „Idę” na podstawie powieści „Dom dzienny, dom nocny” Olgi Tokarczuk, „Wspólny pokój” Virginii Woolf oraz wierszy Anny Świrszczyńskiej (reżyseria i opracowanie tekstu; realizacja w ramach cyklu „I co teraz?” podczas 25. Konfrontacji Teatralnych
w Lublinie, 2020).
ZOBACZ: Program MIK w wersji tekstowej
