Do 24 lutego, Warszawa | Paweł Łubowski „Pomiędzy narracjami”, Galeria Test

Artykuł archiwalny

Na wystawie zostaną zaprezentowane prace w różnych konwencjach i technikach, m. in. fotografia, rzeźba, malarstwo, projekcje filmowe, w tym animacja.

fotografia - plastikowe figurki przypominające zabawkowe postaci żołnierzyków

“Żołnierzyki” z cyklu Transplantacje, 1984 Fot. Materiały promocyjne

Paweł Łubowski Pomiędzy narracjami
25 stycznia – 24 lutego 2023 r. | Galeria Test
Wernisaż: 25 stycznia (śr)
Wstęp wolny

Idea wystawy opiera się na “transmedialnych realizacjach funkcjonujących jako fenomeny interferencji różnorakich poziomów widzialności”. Te składowe percepcji nie ograniczają jej w czasie, a wręcz otwierają postrzeganie na tworzenie korespondencji pomiędzy obrazami i korelacji czasoprzestrzennych. Transmedialność stanowiąca przewodnią i samodzielną myśl wystawy, staje się nośnikiem znaczeń i treści jako “zjawisko [które] zachodzi w naszej epoce postmedialnej, w ramach której rządzi logika przemieszczeń i transformacji, a nie zamiar powrotu do tradycyjnych dyscyplin artystycznych czy też modernistycznego ideału ich czystości”. Na wystawie zostaną zaprezentowane prace w różnych konwencjach i technikach, m. in. fotografia, rzeźba, malarstwo, projekcje filmowe, w tym animacja. Oparte na tekście Marty Smolińskej „W pętli czasu – o najnowszych pracach Pawła Łubowskiego”.

Przyjrzyjmy się więc temu, co jest ironią i temu, co jest patosem w tym malarstwie.

Wystawie towarzyszy promocja najnowszego numeru Kwartalnika Artluk.

Fragment tekstu krytycznego „Miedzy pojęciem a obrazem” Andrzeja Mazurkiewicza oraz tekstu Mariana Golki do katalogu wystawy indywidualnej w Galerii Miejskiej Arsenał w Poznaniu (1991):

<<Jedną z głównych cech prac Pawła Łubowskiego jest wewnętrzna niespójność często powodująca u widza niepewność, zaniepokojenie, a nawet zakłopotanie. Nie wiadomo, czy artysta żartuje, czy traktuje rzeczywistość poważnie. Wynika to z zastosowania przez Pawła Łubowskiego narracji łączącej odległe, niespójne ze sobą kody. Już w początkach twórczości można było zauważyć łączenie konwencji o przeciwnych ładunkach emocjonalnych czy stylistyk logicznie sobie zaprzeczających. Marian Golka we wstępie do wystawy w Galerii Arsenał w Poznaniu w lutym 1991 roku pisze: „Tkwi więc w tych obrazach mieszanina ironii i patosu. Wydawałoby się, że są to jakości estetyczne zupełnie odmienne, znajdujące się na dwóch przeciwnych biegunach estetyki. A jednak ich połączenie jest możliwe. Przyjrzyjmy się więc temu, co jest ironią i temu, co jest patosem w tym malarstwie. Patos to właśnie złudzenie prawdy, to wszelka posągowość, to również hieratyczność historii; patos tkwi również w niektórych materiałach – w marmurze, w złocie itp.; jest on widoczny w pewnych naszych gestach oraz minach; patos zawarty jest też w pewnych sytuacjach – np. tam, gdzie aranżacja przeważa nad spontanicznością; patos tkwi w nadmiernej idealizacji. Paweł Łubowski obnaża taki patos, poddaje go w wątpliwość, testuje jego wzniosłość”>>.

Koordynator: Apoloniusz Węgłowski test@mik.waw.pl tel. 22 622 66 83.