Z przerażeniem wyobraziłem sobie, że staję przed publicznością i po raz kolejny usilnie kryć będę, przez niewyobrażalnie długie minuty i kwadranse, rzeczywisty niedosyt samego siebie.

Leszek Bzdyl Fot. Edgar de Poray

Autoportret Choreograficzny – Leszek Bzdyl
6 czerwca 2024 r. (czw.) 19:00 | Centralna Scena Tańca
Bilety 25 zł

Czytacie autobiografie? Ja nie czytam.

Nigdy nie mogłem pojąć tego, że można tak szczegółowo pamiętać coś, co wydarzyło się kiedyś, a do tego tak precyzyjnie tę przeszłość komponować w zdarzeniach i uczuciach.

Kiedy więc zostałem zaproszony do projektu Autoportret choreograficzny i kiedy nieopatrznie zgodziłem się, to z przerażeniem wyobraziłem sobie, że staję przed publicznością i po raz kolejny usilnie kryć będę, przez niewyobrażalnie długie minuty i kwadranse, rzeczywisty niedosyt samego siebie.

I kiedy tak stałem, bezradny, przed tą AUTOBIOGRAFIĄ, przypadek sprawił, że spośród papierów, schowanych tak głęboko, że zapomina się o ich istnieniu, wydobył się scenariusz mojego pierwszego autorskiego spektaklu z 1987 roku. Scenariusz opatrzony pieczątką cenzora i wpisany do rejestru „publikacji i widowisk” nieistniejącego już reżimu. Wypadły też plakaty. A na nich: Teatr Dada von Bzdülöw i tytuł Spektakl Trzeci. Wpadłem jak śliwka w kompot.

Spotkam się z Tamtym Ja poprzez ten zachowany scenariusz. Wiem, że niewiele mam o nim do powiedzenia. Ale może on, Tamten Ja, sam spróbuje coś przeze mnie, Tymczasowego Ja, powiedzieć.

Zatem zagram w grę z Autobiografią. Zagram w SPEKTAKL TRZECI.

Leszek Bzdyl

Leszek Bzdyl

W Teatrze jest od blisko 40 lat. Myśli o sobie jako o aktorze, ale rozpoznawalny jest jako tancerz i choreograf. Profesjonalną karierę rozpoczął w 1987 roku we Wrocławskim Teatrze Pantomimy Henryka Tomaszewskiego. W latach 1990–1992 był związany z Teatrem Ekspresji Wojciecha Misiuro.

W 1992 roku założył Teatr Dada von Bzdülöw, z którym zagrał w 24 krajach na świecie. Reżyserował przedstawienia m.in: w Teatrze Polskim w Warszawie (Niezatańczone tango wg prozy Wiesława Myśliwskiego), w Teatrze Modrzejewskiej w Legnicy (Cyrano de Bergerac Edmonda Rostanda) oraz w Teatrze OCH w Warszawie (Zielone Zoo na podstawie wierszy Jana Brzechwy). Jako choreograf zaangażowany był do realizacji blisko 80 tytułów, współpracował z takimi reżyserami, jak Andrzej Seweryn, Waldemar Śmigasiewicz, Piotr Kruszczyński, Iwan Wyrypajew, Gabriel Getzky, Jarosław Gajewski, Anna Wieczur, Bożena Suchocka. Obecnie jest wykładowcą Akademii Teatralnej w Warszawie.

Centralna Scena Tańca – Autoportret Choreograficzny

Taniec współczesny postrzegany jest jako elitarna dziedzina sztuki, niezrozumiała dla przypadkowego odbiorcy, przez co unikana i czasami odrzucana. Proponujemy „odczarowanie” tańca współczesnego. Pojęcie „choreograf” wielu, szczególnie młodym, odbiorcom kojarzy się jedynie z nazwiskiem w zapowiedzi lub programie. Aby przybliżyć sylwetki twórców tańca, powstał pomysł Portretu choreograficznego realizowanego w 2022 roku i ewoluował do Autoportretu choreograficznego mającego za zadanie pokazanie zawodu choreografa nie poprzez prezentację gotowego spektaklu, a kreatywne „przedstawienie się” artysty w mniej zamkniętej formie. Zaproszony choreograf przygotuje godzinny spektakl/prezentację. Zadaniem będzie „sportretowanie” siebie poprzez swoją pracę.

• projekt: Centralna Scena Tańca w Warszawie, edycja V
• organizator: Mazowiecki Instytut Kultury, Fundacja Artystyczna PERFORM
• dział: CST-SCENA
• współfinansowanie: m.st. Warszawa

kuratorka: Magdalena Chabros m.chabros@mik.waw.pl