„autoportret choreograficzny” to spotkanie ze sobą – przestrzeń, w której ciało zaczyna negocjować. Czy można tańczyć w ramach systemu, ale nie być jego niewolnikiem? Czy można odnaleźć wolność w strukturze? To czas wyboru. Możesz poświęcić go na destrukcję, konflikt, działanie wbrew. A możesz po prostu zatrzymać się i wsłuchać w ciszę – choćby jej najdrobniejszy fragment – by spotkać się ze sobą. Z każdą komórką ciała czekającą na rozpoznanie. Z nieskończonością i wiecznością, które nosisz w sobie.

Autoportret choreograficzny – Edyta Kozak
27 marca (czw.) 2024 r. 19:00 | Centralna Scena Tańca
bilety 25 zł

Edyta Kozak to tancerka, choreografka, kuratorka, autorka i producentka wydarzeń z obszaru sztuki tańca. Była solistka Teatru Wielkiego w Warszawie i Stadttheater Bern w Szwajcarii. Absolwentka Państwowej Szkoły Baletowej i Akademii Muzycznej w Warszawie. U szczytu kariery zerwała z baletem klasycznym, by zająć się tańcem współczesnym, eksperymentem i konceptualnym nurtem nie-tańca. W 1993 r. założyła NEI – jeden z pierwszych polskich niezależnych zespołów teatru tańca, z którym zrealizowała spektakle: Gonitwa ciał (1993), Poza…(1995), For 4 (1996), Without movement (1999). Pod koniec lat 90. zawiesiła twórczość choreograficzną i poświęciła się macierzyństwu oraz autorskiemu projektowi – Międzynarodowemu Festiwalowi Ciało/Umysł oraz stymulacji rozwoju tańca w Polsce, czym zajmuje się do dziś.

Przez 10 lat kierowała Stowarzyszeniem Tancerzy Niezależnych, a także była twórczynią i kuratorką programu „+++ tańca” w Teatrze Narodowym w Warszawie. Przez 12 lat była polską partnerką i ekspertką europejskich sieci: Aerowaves, apap (advancing performing arts project) i Open Latitude, a także kuratorką międzynarodowych projektów artystycznej wymiany m.in.„Jagniatków. Move the Mount” z Goethe Institute, „co – OPERACJA” ze Szwajcarska Fundacją Kultury, „FOLK? a ja się (nie) zgadzam!” z Islandią. Była organizatorką pierwszej Polskiej Platformy Tańca „taniec.pl”, jurorką „Młody Tancerz Roku” (2015), Solo Dance Contest (2023) a także członkinią prestiżowego grona Kapituły Konkursu ”Perły Tańca”, która w 2019 r. po raz pierwszy przyznała nagrody dla artystów sztuki tańca. Jest fundatorką i dyrektor artystyczną Fundacji Ciało/Umysł, a także twórczynią autorskiego programu 23 edycji międzynarodowego Festiwalu Ciało/Umysł. W 2003 r otrzymała nagrodę Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego za promocję sztuki tańca.

Jako artystka współpracowała z artystą wizualnym Mirkiem Kowalczykiem. Jako grupa Made Inc., zrealizowała trzy spektakle: konceptualny performance PLIK 01, który miał premierę podczas Międzynarodowych Spotkań Sztuki Akcji „Rozdroże” (2001), Rosa furiosa (2003 Poznań) – artystyczna walka na pięści i twórczość pomiędzy choreografką a artystą sztuk plastycznych, oraz Patenty ciała, wnikające w istotę procesu powstawania spektaklu (2004, Maubeuge /Francja). Swoje przedstawienia realizowała także w przestrzeniach pozateatralnych, konfrontując się z przypadkową widownią ulicy i klubu m.in. Extra dry – festiwal „Sztuka Ulicy” 2000, Kiss me – Festiwal „Taniec XXI wieku” w Kijowie.

Po przerwie stworzyła z reżyserem Rolandem Rowińskim interdyscyplinarny tryptyk: instalację Dancing For You For One Minute (2007), spektakl Dancing For You Longer Than One Minute (2009) oraz film fabularny Dancing For You (2010). W spektaklu, będącym rodzajem lecture performance, a zarazem autobiograficznej wypowiedzi artystki, fikcja castingu/spotkania z reżyserem i autokreacja przenikają się z wycinkami intrygującego artystycznie życia Kozak. Dancing for you został uznany za niespodziankę roku 2008 w ramach ankiety przeprowadzonej przez portal NowyTaniec.PL

W 2011 r. powstał spektakl Folk? A ja się nie zgadzam!, a w 2013 solo Moje własne interview@Fanny Panda.
W swojej twórczości Kozak porusza wątki autobiograficzne, polityczne, społeczne i artystyczne. Jest ostatnim spektaklem jest praca z 2021r „For 4. Terra incognita”, w której powróciła do wspomnień i archiwów z jej jednej z pierwszych prac z zespołem NEI „Na 4” zapraszając do spotkania młodą generację tancerzy oraz twórców teatru tańca NEI.

Centralna Scena Tańca – Autoportret choreograficzny: taniec współczesny postrzegany jest jako elitarna dziedzina sztuki, niezrozumiała dla przypadkowego odbiorcy, przez co unikana i czasami odrzucana. Proponujemy „odczarowanie” tańca współczesnego. Pojęcie „choreograf” wielu, szczególnie młodym, odbiorcom kojarzy się jedynie z nazwiskiem w zapowiedzi lub programie. Aby przybliżyć sylwetki twórców tańca, powstał pomysł Portretu choreograficznego realizowanego w 2022 roku i ewoluował do Autoportretu choreograficznego mającego za zadanie pokazanie zawodu choreografa nie poprzez prezentację gotowego spektaklu, a kreatywne „przedstawienie się” artysty w mniej zamkniętej formie. Zaproszony choreograf przygotuje godzinny spektakl/prezentację. Zadaniem będzie „sportretowanie” siebie poprzez swoją pracę.

• projekt: Centralna Scena Tańca w Warszawie, edycja VI
• organizator: Mazowiecki Instytut Kultury, Fundacja Artystyczna PERFORM
• dział: CST-Autoportret Choreograficzny
• współfinansowanie: m.st. Warszawa
• kuratorka: Magdalena Chabros (MIK)