Zuzanna Pieczyńska Każdego roku w Polsce znika małe miasto
6 września – 3 października 2023 r. | Mazowiecki Instytut Kultury
wernisaż: 9 września (sob) 17:00
wstęp wolny
Fundacja ITAKA – Centrum Poszukiwań Ludzi Zaginionych organizuje wystawę prac malarskich autorstwa Zuzanny Pieczyńskiej pt. „Każdego roku w Polsce znika małe miasto”. Ten wyjątkowy i skłaniający do refleksji projekt otwiera wernisaż, który odbędzie się w dniu 9 września o godzinie 17.00 w Sali Elektorskiej w Mazowieckim Instytucie Kultury na ul. Elektoralnej 12 w Warszawie.
Współorganizatorem wystawy jest Centrum Poszukiwań Osób Zaginionych Komendy Głównej Policji oraz Mazowiecki Instytut Kultury. Patronem medialnym wydarzenia jest TVN Warner Bros. Discovery.
W Polsce, według danych KGP, tylko w 2022 roku zaginęło 12881 osób, z czego 2161 to dzieci i młodzież. To zawsze jest czyjś syn, brat, matka lub siostra. Tyle ile zaginięć, tyle samo czekających w niepewności rodzin.
Fundacja ITAKA od lat prowadzi kampanie, których celem jest uwrażliwienie społeczeństwa na dramat i cierpienie rodzin osób zaginionych. To właśnie ich życie zmienia się diametralnie wraz z momentem zaginięcia bliskiej im osoby. Nawet po długotrwałych, bezskutecznych poszukiwaniach liczą na szczęśliwe zakończenie. Ta nadzieja z czasem staje się nie do zniesienia. Odżywa z każdą nową informacją na temat zaginionego, nawet tą nieprawdziwą lub zupełnie irracjonalną. I choć czasem rozum podpowiada, że ich bliski nie żyje, to serce każe dalej szukać.
Rodziny zaginionych starają się prowadzić normalne życie, ale zwykłe, codzienne sprawy przypominają im o ukochanej osobie, której los od wielu lat pozostaje nieznany. Funkcjonują w swego rodzaju zawieszeniu, momentami tracąc poczucie realności – ten stan doskonale oddają prace Zuzanny Pieczyńskiej. „Każdego roku w Polsce znika małe miasto” to unikatowy projekt, który porusza bardzo ważny temat społeczny, jakim są zaginięcia – opowiada Izabela Jezierska-Świergiel.
Zuzanna Pieczyńska jest absolwentką Akademii Sztuk Pięknych im. Jana Matejki w Krakowie, która postanowiła uczynić zaginięcia tematem swojej pracy dyplomowej i zwróciła się z prośbą o mecenat oraz wsparcie do Fundacji ITAKA. Jej pomysł opiera się na namalowaniu wizerunków osób zaginionych w miejscach, w których byli widziani po raz ostatni oraz ich portretów z uwzględnieniem progresji wiekowej. W ten sposób powstał cykl obrazów przedstawiający cztery osoby, których od lat poszukuje Fundacja ITAKA: Aleksandrę Gładysiak, Annę Jałowiczor, Seweryna Adamczyka oraz Tomasza Deseckiego. Prace są wykonane różnymi metodami, część z nich widoczna jest dopiero po podświetleniu lampą LED.
Poprzez obrazy mam nadzieję przybliżyć historie czterech konkretnych osób, zaginionych w różnych miejscach i czasie. Używając niestandardowego środku wyrazu, jakim jest malarstwo, mam nadzieję sprawić, że ich wizerunki zapadną w pamięci na dłużej. Moje prace są również próbą przełożenia emocji towarzyszącym rodzinom zaginionych na język sztuki oraz przybliżenia stanu liminalności, czyli swoistego zawieszenia, który obecny jest w doświadczeniu zaginięcia bliskiej osoby. – mówi o swoich pracach sama autorka.
Wystawa będzie dostępna dla odwiedzających w dniach od 6 września do 3 października 2023 roku.
Historie osób zaginionych przedstawionych na obrazach można przeczytać w cyklu „Z ARCHIWUM ITAKI“, który co tydzień publikowane są stronie internetowej www.zaginieni.pl. Poniżej wybrane fragmenty.
Aleksandra Gładysiak: 11 marca 2019 rok, Włocławek. 16-letnia Ola wstała, spakowała plecak i około 8:15 wyszła z domu. Postanowiła nie iść do szkoły i spędzić dzień z mamą oraz jej partnerem w mieszkaniu mężczyzny. Wyszła od nich około 19:00. Miała wrócić do domu, ale na miejsce nie dotarła. Monitoring zarejestrował Olę, kiedy wchodziła na most im. Edwarda Śmigłego-Rydza. Stamtąd wysłała pożegnalną wiadomość do rodziny i koleżanek, a następnie wyłączyła telefon.
Anna Jałowiczor: 24 stycznia 1995 rok, Simoradz. 10-letnia Anna bawiła się wraz z innymi dziećmi na zabawie karnawałowej zorganizowanej w podstawówce. Z budynku wyszła z kolegą około 19:50. Początkowo wracali razem, ale od pewnego momentu dziewczynka szła sama. Do domu nigdy nie dotarła. O 22:15 babcia dziewczynki zgłosiła zaginięcia na policję. Od razu ruszyły poszukiwania, przeczesano lasy, pola oraz drogi w promieniu 12 kilometrów.
Seweryn Adamczyk: 17 marca 2013 rok, Kraków. 16-letni Seweryn około godziny 14:30 niespodziewanie wyszedł z domu, nikogo nie informując o swoich zamiarach. O 16:00 zauważył go brat na przystanku w rodzinnej miejscowości – Tylmanowa. Zaproponował, że go podwiezie. Seweryn odmówił, tłumacząc, że za chwilę dołączy do niego kolega. Na podstawie nagrań z monitoringu wiadomo, że 16-latek kilkanaście minut później wsiadł do autobusu, zmierzającego w stronę Krakowa.
Tomasz Desecki: 15 stycznia 2002 rok, Rabinowo. 18-letni Tomasz wyszedł z domu przed godziną 5:00, kiedy pozostali domownicy jeszcze spali. Pozostawił za sobą otwarte drzwi frontowe. Po przebudzeniu rodzina zauważyła, że chłopca nie ma, a w jego pokoju pali się świeca, w kątach rozsypana jest sól. W domu zostały rzeczy Tomasza: dokumenty, plecak, ciepła zimowa kurtka. Kiedy ustalono, że nie było go w szkole, szybko zgłoszono zaginięcie na policję i rozpoczęto poszukiwania. Ostatnią osobą, która widziała Tomasza była jego koleżanka. Zauważyła go na dworcu we Włocławku.
Fundacja Itaka – Centrum Poszukiwań Ludzi Zaginionych powstała w 1999 roku. Jest najstarszą organizacją pozarządową w Polsce, która całościowo zajmuje się problemem zaginięć. W ramach swoich działań poszukuje osób zaginionych, wspiera ich rodziny i bliskich oraz zajmuje się profilaktyką zaginięć. Prowadzi również całodobową Linię Wsparcia dla Rodzin Osób Zaginionych (22 654 70 70) oraz Telefon w Sprawie Zaginionego Dziecka i Nastolatka (116 000).
- Koordynator z MIK: Sławosz Balcerzak s.balcerzak@mik.waw.pl
