Co widzi Maciej Mazurek? Być może prostą rzecz: że świat „odczarowany”, wyzuty ze światła innego niż fizykalne, staje się lodowaty.

Maciej Mazurek Walka z czasem – wystawa doktorska
15 września – 12 października 2022 r. | Galeria Test
Wernisaż: 14 września (śr) 19:00
Wstęp wolny

O idei wystawy sam Artysta pisze:

Malarstwo to walka z czasem za pomocą dwóch wymiarów płótna. Oczywiście jest to walka fikcyjna w obliczu potęgi czasu. Fikcyjna bo sztuka to wytwarzanie fikcji, która sprawia, że życie staje się „lżejsze”. Kiedy coś mnie zachwyca, nie chcę by przeminęło, zniknęło. To naturalne ludzkie uczucie. Siła tego zachwytu rodzi pragnienie zatrzymania chwili. „Trwaj chwilo” rzekł Horacy. Milczące trwanie sosen i martwych natur, jakby wyrwanych z pędu czasu, wprawiało mnie zawsze w zdumienie i zachwyt. Wokół nich czas zdawał się „gęstnieć”. I ten niewidzialny „gęsty” czas staram się namalować, malując drzewa czy martwe natury. Jak mawiał mój mistrz i przyjaciel prof. Jerzy Mierzejewski: „Maluje się to co niewidzialne”.

Kiedy coś mnie zachwyca, nie chcę by przeminęło, zniknęło.

Co przykuwa uwagę w obrazach Macieja Mazurka? – pyta Antoni Libera, pisarz, tłumacz, reżyser teatralny. – Kolorystyka i pustka. Główne kolory są zimne: błękit, zieleń i szarość i różne ich odcienie. Jakby ziemia wystygła i stała się krystaliczna. Jakby stała się światem podwodnym, pozasłonecznym, choć panuje w nim światło. A druga okoliczność to nieobecność człowieka. Śladu żywego ducha, choć są tu dzieła rąk ludzkich: przedmioty, budowle, miasta, nawet ślad samolotu – obserwuje Antoni Libera.

– Krajobraz wyludniony. Opustoszała przyroda. Pusta droga, jezioro z pozostawionym molem, kępy drzew jak z epoki daleko przedhistorycznej. Co to wszystko oznacza? Co widzi Maciej Mazurek? Być może prostą rzecz: że świat „odczarowany”, świat wyzuty ze światła innego niż fizykalne, staje się może nie martwy, lecz jakoś lodowaty. Że wraz z całą kulturą, a raczej cywilizacją przechodzi niepostrzeżenie w jakąś nową epokę, a raczej nową erę. Ludzka cywilizacja będzie w niej tylko „osadem” jak rafa koralowa, pozostałością, skorupą, którą po swych wyczynach zostawił homo sapiens. Lecz jego samego już nie ma. Lub jest, lecz niewidoczny, schowany w samolocie, którym przekreślił Niebo.

Kolory i pustka przykuwają uwagę w tych obrazach. Główne kolory są zimne, jakby ziemia wystygła i stała się krystaliczna.

Maciej Mazurek

Ur. 1963 r. Malarz, poeta, krytyk sztuki, publicysta. Ukończył liceum plastyczne, historię i polonistykę na UAM. Wykładał estetykę i historię kultury na Akademii Muzycznej i Uniwersytecie Artystycznym w Poznaniu. Prowadził cykl wykładów w ramach „Pracowni Otwartej” na ASP w Warszawie. Pracował w TVP Kultura. Członek Rady Programowej Kongresu Polska Wielki Projekt. Członek Rady Programowej i Rady Fundacji „Stowarzyszenia Twórcy dla Rzeczpospolitej”. Był członkiem redakcji „Arteonu” i redaktorem naczelnym kwartalnika „ARTTAK-Sztuki Piękne”. Autor kilkunastu wystaw indywidualnych (m.in. Galeria ZPAP przy Mazowieckiej w Warszawie, Galeria Centrum Olimpijskie, Płocka Galeria Sztuki, BWA Chorzów, BWA Poznań). Obecnie prezes Radia Poznań. Autor kilku tomików poezji i trzech książek oraz wielu esejów o sztuce, recenzji, wywiadów ogłaszanych w prasie i na falach polskiego radia.

Kurator Programowy Galerii Test: Apoloniusz Węgłowski, test@mik.waw.pl tel. 22 622 66 83.