Spektakl opowiada o różnych obliczach miłości w rozmaitych przestrzeniach naszego życia, życia kobiet; o tym, jak ważna w miłości do innych jest miłość do siebie samej.

Supły, kolory, moc, czyli krótka przypowieść o uczuciach
18 kwietnia 2024 r. (czw.) 19:00 | CST Animacje społeczne
Bilety 25 zł

Jak łatwo oddychać, gdy już tak mocno nie uwiera.

To ciągłe przyciąganie i odpychanie. Napełnianie i wylewanie. Głód i nasycenie. Budowanie i niszczenie.

Tak trudno ją wpuścić, uchylić jej drzwi. Jest i czeka. Puka. Jest tak piękna, tak bezgraniczna, tak wszechogarniająca. Tak, że aż się jej boję. Ale gdy znajduję w sobie odwagę na bezbronność, zdejmuję swoją zbroję i jestem w jej obecności. Nic nie muszę, bo ona niczego ode mnie nie oczekuje. Przychodzi w delikatności, przepełnia mnie, zmiękcza, pozwala dotknąć mojej istoty. I wyciska morze łez ze wszystkich miejsc we mnie, które od dawna jej potrzebowały. To ona. Jestem, patrzę, czuwam, słucham. Cieszę się Twoją egzystencją. I swoją. Cieszę się Tobą. I sobą.

Piękna, wzniosła, pożądana tak samo trudna, wymagająca i skomplikowana.

Spektakl opowiada o różnych obliczach miłości w rozmaitych przestrzeniach naszego życia, życia kobiet. Traktuje o tym, jak ważna w miłości do innych jest miłość do siebie samej. Marzymy o idealnej, pięknej, prawdziwej miłości, a tymczasem niekiedy wchodzimy w skomplikowane relacje, z których trudno się oswobodzić. Pragniemy przestrzeni, by kochać. Chcemy oddychać miłością. Czasem jednak miłość, której tak szukałyśmy, natrafia na przeszkody, gubi się, przestaje być sobą. Zapominamy o miłości do samych siebie. Od tego przecież zaczyna się wszystko: by kochać innych, trzeba najpierw pokochać siebie. Świadomość tego faktu może nam pomóc w budowaniu relacji z innymi ludźmi. Tu zaczyna się droga do wyzwolenia i uzdrowienia.

Część z Nas wie, o czym tańczy, o czym mówi. Część z nas nie rozumie pozostałych. Może te się dostosowują, a może nieśmiało lub też stanowczo dosyłają wiadomości z innych orbit, aktualizują znaczenia w słowniku i uzupełniają brakujące konteksty na marginesie.

Gdzie jest miłość, tam jest życie
Mahatma Gandhi

• Koncepcja i reżyseria: Paulina Święcańska
• Światła i wsparcie reżyserskie: Romuald Woźniak
• Przygotowanie i wybór ścieżki dźwiękowej: Katarzyna Guzowska i Paulina Święcańska
• Grafika do spektaklu: Katarzyna Guzowska
• Kreacja postaci i storytelling: Sabina Błażejowska, Grażyna Cholewińska, Nat Dro, Katarzyna Guzowska, Agnieszka Gwadera, Iza Kaczmarczyk, Anna Kwaśniak, Agnieszka Motyl, Monika Olczyk, Beata Papiernik, Krystyna Słowik, Monika Staśkiewicz, Magdalena Szymańska, Joanna Teodorowicz, Ewa Wojciechowska, Edyta Wojciuk
• Projekt: Centralna Scena Tańca w Warszawie edycja V
• Dział: Animacje społeczne
• Organizator: Mazowiecki Instytut Kultury i Fundacja Artystyczna PERFORM
• Współfinansowanie: m.st.Warszawa